انجام پروژه‌های برنامه‌ریزی راهبردی معمولاً از دو منظر انجام می‌شوند:

• راهبرد از منظر مباحثه (Strategy as Discourse): راهبرد از منظر مباحثه تاکید دارد که استراتژی را باید در «کلام» جستجو کرد. تحلیل گفتمان در گروههای فکری سازمان می‌تواند سازمان را به روشنی یک دیدگاه و چشم انداز مشترک نزدیک کند و آن دیدگاه مشترک منشا خلق راهبرد به صورت آبشاری در سازمان می‌گردد. در این نگاه «کلام» بیان‌کننده دیدگاه و تجارب عملی است و به خودی خود می‌تواند منشا ساخت اجتماعی سازمان‌ها هم باشد. اینکه چقدر به کلام و گفتمان عملیاتی در تدوین راهبرد بها داده می‌شود، تعیین کننده سطح اجراپذیری خروجی است.
• راهبرد از منظر روال‌های کاری (Strategy as Practice): راهبرد از منظر روال‌های کاری بر «اقدام» (Action) تاکید دارد و به شدت در دو دهه اخیر مورد توجه بوده است، و ریشه کمتری از فلسفه در مباحث استراتژی می‌گیرد و بر اصول سازمان و علم مدیریت تکیه بیشتری دارد. در واقع تفکر راهبردی در این منظر از همان جایی شروع می‌شود که همانجا هم مقصد آن است: «بستر اجرا و عملکرد». برنامه راهبردی عوامل ریزتر هنجاری روال‌ها و رویه‌های سازمانی را که به عملکرد سازمان منجر می‌شود، کشف می‌کند و به ریشه‌های آن می‌پردازد.

در ایران، روش‌های متداول برنامه‌ریزی راهبردی در کشور بیشتر بر رویکرد راهبردی‌سازی مباحثه و کلام سازمان تأکید دارند. برای اولین بار در حوزه آموزش عالی کشور، روش‌شناسی این طرح با رویکرد جدید برنامه‌ریزی راهبردی از منظر رویه‌های کاری در مقابل راهبرد از منظر مباحثه پرداخته است. تأکید این روش و رویکرد جدید به جای کلام و مباحثه بر اقدام و راهبردی کردن روال‌ها و عرف و عادات جاری سازمان است. روش به کارگرفته شده در طرح تحول راهبردی دانشگاه بر تغییر جهت دار روال‌های دانشگاه (Practices) و راهبردی کردن آن‌ها (Strategizing the Practice) و تغییر موثر نقش عاملان اجرایی (Practitioner) متمرکز می‌شود و راهبردی شدن اقدامات آن ها را میسر می‌نماید.